Dermansız derde giden yoldur yegane dostum, sensizlik yolculuklarında yorgun düşmüş beden, gözler rutubetten yosun tutmuş yeşilin en acı gününde ve gönül bir kez daha yitecek bu cehalette. Aylardan kıyamet, günlerden mahşer, ölümdü saat, kırmızılar içine gömün beni, heder etmeyin üstümde çiçekleri, herkes gitsin ama; sen bırakma beni. Tek tel yeter dokunmaya saçından, sakın sulama toprağımı yaşınla, kaldıramaz ruhum artık papatyadan başka. Ama unut beni, harcama bensiz günleri, bağlama hiç karalar, giyme yas rengini, hatırlamaz ol ela gözleri, zaten duymazsın bundan sonra sesisimi, yak benli her kareyi, bir kere de sen öldür beni...
Kayıtlar
