Kelam-ı İntizam (Otuzaltı)

Bilmedin hiç, hep bilir gibi yaptın sen, silmedin hiç şiirlerin göz yaşını, sen haykıran mısraları da teselli etmedin, şarkılar ağladı hep seni, sen duymazlıktan geldin, ben, ya ben...
Ekseriyetine kendini harcadı zaman ve kan davası başladı işte yerde yatan makdül saat, günler geceye küstü, aylar görüşmüyor yıllarla ve dünya bana sırtını döndü, sanar oldum mahşeri en büyük sanat, ben, ve ben...
Uçamadım işte bir türlü, oysa rüzgar olucaktı cana en güzel canan, yerlerdeyim şimdi sensizlik kırık kanat ve bir tüy girecek birgün pencerenden müşterek, üzerindeki yaşlar artık kurumuş olsa gerek, ben, işte ben...