SELvA
Sanma ki sen duyasın diye tüm bu yazdıklarım,
İnan sen görmesen de ben, zaten sensizliğe hep ağlarım.
Kendimedir her sitemim hep, bağırışlarım…
Mateminden henüz sıyrılamadım.
Yokluğunda ne sıra öğrettin gözlerime kapalıyken görmeyi?
Sökemeden hançerini, nihayeti olmayan sonsuz elemini,
Bedenim bir rahle üzerinde tek seni okuduğum,
Ezberinden kurtulmak nasip mi ki, ben bu denli soldum.
Adına aldanma sen, selva dediğin birkaç damla kandır
Ruhum sana eridi çoktan, inan telaşın yavandır,
İstiğfarım hep yalan, adını düşman sayacağım,
Sen bile kendini bilemeyeceksin, kime ki bu haykırışlarım…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder